WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO?

>>WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO?<<

Dziwnym spokojem otumaniona

Na środku łóżka skulona

Znów przerażona

Osamotniona

Przez zbyt ogromne potwory otoczona

Wyobraźnia zawodzi

Oko wzrokiem wodzi

Po ścianach, kątach, suficie

Szuka tych, co siedzą skrycie

Wyjdą dopiero, gdy światło zgaśnie

W pokoju obok znowu coś trzaśnie

Serce zatrzyma się na sekundę

Choć wiem, że i tym razem z życiem ujdę

Co chwilę wzrokiem szuflady omiatam

Ciągle do punktu wyjścia wracam

Rozglądam się wokół i dzierżę broń w dłoni

Małe potu krople spływają po skroni

Z łzami mieszane moczą mój koc,

A ja tylko spokojnie chcę przeżyć noc

Ścigają mnie demony. Czy to prawda, czy zwidy? Widzę je wciąż, w rano, czy w noc. Wtedy jednak są gorsze, bo gdy ciemność nakarmi mój umysł strachem i zwątpieniem, tedy one ruszą na łów. Co w nich strasznego? Co mnie przeraża? Może ich siła, a może budowa. Może boję się samej siebie? Komu mam ufać, gdy własny umysł błądzi? Kim są i co tu robią? Może to słowa, a może czyny, cienie przeszłości, jej ciemnej strony. I staram się wytrwać i w boju utrzymać, lecz one nie odpuszczą, na chwilę, na sekundę, wciąż się opierają. Być może uczuć mi potrzeba, a może lekarzy, lecz oni już wiedzą, a uczuć nie chce mi nikt dać. Mówią „wytrzymasz”, mówią „walcz”, ale czy oni je widzą. Nie, dlatego wciąż wierzą, że znikną, że umrą. Nie znikną, a umrą wraz ze mną. Stworzono mnie z pękniętej formy, a one biją przez pęknięcia, wnikają i stają się mną. Czy wciąż jestem sobą? Co mi zostało? Odebrano mi wszystko, i sen, i spokój, a nawet chaos. Co mi zostało? Czy wciąż jestem sobą? Gdy padniemy do snu, gdzie się znajdziemy?

Nainex x RSS 2019

Dziwnym spokojem otumani>>WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO